Wielkie przeprosiny + drubble 'Art'

Gomen nasai!

Tak mi głupio, że przez więcej niż miesiąc nie dałam żadnego znaku życia.

 Nawet życzeń świątecznych i noworocznych nie naskrobałam, przez co jest mi jeszcze bardziej głupio. ;__;

Na swoje usprawiedliwienie mam jedynie to, że szkoła daje mi się mocno we znaki. 

Ostatnio nawet  nie pamiętam jak się nazywam.

Myślałam o zawieszeniu bloga, ale ten pomysł jak szybko się pojawił, tak samo szybko zniknął.

Chce doprowadzić "Dirty Pleasure" do końca, szczególnie że już nie wiele tego opowiadania zostało. 

A potem sobie na jakiś czas daruje wieloczęściowe opowiadania.

 Chyba że jakaś tajemna siła mnie natchnie i zmusi do pisania. :P

Na przeprosiny wrzucam dziwne drubble, a jutro bądź pojutrze postaram się wrzucić kolejny rozdział.

Ściskam mocno wszystkich, którzy tu zaglądają. < 3

I przesyłam buziaki dla Levi- bo to twój ostatni komentarz pokazał mi, że ktoś na mnie czeka i zmobilizował do dania znaku życia. < 3

~*~

TaeKey
Tytuł: Art

Gatunek: drubble, angst, AU

Syknął cicho, gdy Jonghyun przyłożył namoczony spirytusem wacik do jego poranionych pleców. Mocno zaciskał oczy z bólu, który nie przechodził mimo delikatności i czułości przyjaciela. Nie musiał zaglądać przez ramię, żeby widzieć zrozpaczony wzrok Kima. Dobrze wiedział, że jego oczy wypełnione były współczuciem i złością.

- Bummie, zostaw go... Błagam cię.

- Nie mogę, Jjong.

- Niby czemu?

Jonghyun był wściekły. Na Kibuma, na jego głupotę i na siebie. Bo nie był w stanie nic zrobić. Jedyne, na co mógł sobie pozwolić, to opatrywanie ran i ocieranie łez. Nic więcej.

- On cię wykończy, Bummie. Co jeśli któregoś dnia zrani cię zbyt mocno, a mnie nie będzie? Bummie, on cię może zabić. Dlaczego nie zostawisz go w cholerę i nie zaczniesz żyć?!

Mocno zaciskał ręce na ramionach przyjaciela, wywołując cichy jęk. Natychmiast oderwał dłonie, w zamian delikatnie całując kark przyjaciela.

- Przepraszam, Kibummie. Ja… Ja się martwię. Boję się o ciebie.

- Nie zostawię go. Nie mogę.

- Nie możesz czy nie chcesz?

- I jedno, i drugie. Zbyt bardzo go kocham, by go zostawić, a on nie przeżyłby beze mnie.

- On cię niszczy, nie kocha. Co to za miłość, która zostawia tyle szram na twoich plecach?

- To sztuka, Jjong. Taemin jest artystą. A ja jego idealnym płótnem...